Ergens in april verschijnt Geer Jansen aan de deur met een uitnodiging voor een reünie van A1 betreffende het seizoen 1976-1977. Zo dan. Piet Roels, John Emmerig en Geer hebben het initiatief genomen tot deze bijeenkomst en er staan twee datums (zondagen) vermeld waar we uit mogen kiezen; graag voor 1 mei reageren. Het eerste wat ik denk is waarom zit Jaap van Trigt niet in de organisatie? Jaap en John is in mijn zwart-wit beleving toch een onafscheidelijk duo. Én waar hebben ze Tjeerd Vrij en Ferry Klap opgedoken. Ik reageer op de datums en de brief verdwijnt op het prikbord…

In mei volgen door Piet verstuurde mails met de uiteindelijk datum (8 september), een vrij vaag programma en de geschatte kosten p.p. In de aanhef wordt nu ook een Henk genoemd, waaruit geconcludeerd mag worden dat onze trainer van toen, Henk Luijendijk, nog onder ons is. Bij het rondbrengen van de uitnodigingen bevindt Henk zich in de wijk die onder het beheer van Piet valt. Bij de flat waar Henk zou moeten wonen zakt Piet eens goed door de knieën om te achterhalen welke brievenbus van Henk is. Dat valt tegen en Piet vraagt het aan een meneer die net de flat verlaat. “Ik ben Henk Luijendijk”, antwoordt de man…

Zondagmiddag 8 september druppelen de spelers-van-toen de bestuurskamer van MVV ’27 binnen. Er worden handen geschud en het valt op dat we er allemaal nog redelijk geconserveerd uit zien. Daar Koos Ruinard er nog niet is ontstaat het vermoeden dat hij richting het oude complex is afgereisd. Net als we besluiten om en rond de Katholieke Kerk te gaan zoeken stapt hij monter als altijd de bestuurskamer in. We zijn compleet!

John blijkt onze ceremoniemeester en vertelt wollig over onze jeugdjaren bij MVV’27, over het optrekken met elkaar en uiteraard het unieke elftal A1 elftal hier bijeen (bij thuiskomst toch het aantal interlands dat we speelden er eens bij gehaald). Ook Arie de Jong is aanwezig, al speelde hij nooit in A1. Wel voetbalde hij jaren en jarenlang met ons maar door een ernstig brommerongeluk in de Beetjes kwam er een bruut en betreurd einde aan zijn voetballoopbaan.
Dan worden de namen genoemd van hen die er niet bij kunnen zijn en dat ze ontzettend hadden genoten van dit samenzijn. Leider Bertus van Berkel overleed al weer vele jaren geleden maar verzorger Jaques Senf pas vorig jaar.

Dan valt de naam van George van Trigt, de man die jaren en jarenlang te vinden was bij de elftallen waarin we speelden. Altijd als grensrechter maar ook de man die de opstellingen maakte en waarbij iedereen keurig om de beurt reserve stond. Buitengewoon sympathiek en met een zeer aanstekelijke lach. Hij kreeg in 1992 tijdens werkzaamheden bij MVV’27 een beroerte en er werd verteld dat hij qua persoonlijkheid niet meer de oude was. Toen hij begin 2013 overleed was ik nooit even langs geweest. Ik heb hem (en mezelf) daar ernstig tekort mee gedaan…

Het programma is zo opgezet dat het een voetbaldag van toen benadert. Na de bespreking volgt een elftalfoto en een wedstrijd waarna we naar Vlietzicht afreizen. De warming-up bestaat uit het drinken van koffie en het eten van een speciale taart waarop een marsepeinen elftalfoto is gedrapeerd. Trainer Henk laat een stapel schriftjes met opstellingen,wissels en tactische foefjes uit die tijd rondgaan. Hij vertelt over zijn ontmoeting met Piet en dat hij alle hoogste juniorenteams trainde (dus én C1, B1 en A1 in één seizoen). Bij navraag blijkt zijn vrouw vorig jaar te zijn overleden. Hij loopt en fietst nog en is nog steeds behoorlijk fit! Riet en Gerard Jordaan danken wij hierbij voor het openstellen van de kantine, de koffie en het maken van een nieuwe teamfoto!

Na de warming-up betreden we het hoofdveld voor het sportieve gedeelte waar ons een doel wacht met daarin 2 gaten, waarin we geacht worden een bal te schieten zoals vroeger in Het Trefpunt op Koninginnedag, bij de stand van de supportersvereniging.  Hoewel we soms maanden en misschien wel jaren amper een bal raakten blijkt de traptechniek amper aan slijtage onderhevig. Ik las pas dat er flinke krachten moeten worden aangeboord om een echte wedstrijdbal over een behoorlijke afstand weg te schieten.Dat blijkt, minstens 2 spelers raken bij deze oefening (3x schieten) licht geblesseerd…

Dan op naar Vlietzicht waar een boot ons opwacht voor een rondvaart. Op de boot komen de meesten langzamerhand echt los. We hebben best een tijd gevaren en het was mooi weer maar als we aan de kant waren blijven liggen en het was met bakken uit de hemel gekomen was dat waarschijnlijk niemand opgevallen. Als ik de cassis mis en daar gespeeld misbaar over maak, verschijnt er triomfantelijk een grote fles op tafel. Etters. Sommigen zoeken elkaar op en wisselen regelmatig van partner en anderen zitten te genieten van de verhalen en anekdotes. Weer anderen kijken als kippen naar het onweer en dat zijn de spelers die pas in de A1 zijn aangesloten. Een behoorlijk grote groep spelers voetbalde jarenlang met elkaar en de anekdotes kunnen dus net zo goed plaats hebben gevonden in C2, C1, B2 of B1.

Ons zwart schminken met het zwarte gravel van het trainingsveld van Unicum en dan zo een (gedeelte van) toernooi spelen onder het motto: Peleetje spelen. Arie van Aalst die zijn trainingsbroek vlak voor de aftrap uittrok en toen in zijn onderbroek stond. Jaap opgesloten in de kleedkamer bij HVO omdat hij op de wc zat toe de kleedkamer werd afgesloten. Jo Berg wiens auto we altijd uit het parkeervak moeste duwen omdat zijn auto volgens Jo geen achteruit bleek te bezitten. In datzelfde jaar moesten we na elke uitwedstrijd terug met de pont, waar we ook speelden. Ikzelf eenzaam achtergelaten na een toernooi bij Geinoord (Utrecht). Toen ik de parkeerplaats op liep zag ik de bus de hoek om draaien. Geld geleend en met de trein naar huis.

Aan het einde van de Kapteynlaan worden er salades en saté aan boord gebracht en dat maakt de cirkel rond. Als we Vlietzicht indertijd verlieten enigszins appelig van bier en cassis, werd er regelmatig een uitsmijter of…portie saté genuttigd in ’t Wapen van Maeslant met aan de overkant van de bar de verstokte vrijgezellen Aad Alblas en Theo Denkers.

“Deze reünie was natuurlijk veel meer dan een A1 reünie. Een vaste kern speelde jarenlang met elkaar het mooiste spelletje dat er bestaat. Met hulp van velen bezorgden we onszelf een prachtige tijd. Maar sommigen zaten ook bij elkaar in de klas, gingen naar de catechisatie, naar club en linea recta door naar Pollepol voor weer zo’n mooie film en kwamen bij elkaar over de vloer voor korte of lange tijd.

Ik las eens dat het leven met anderen te vergelijken is met een treinreis. Er stappen vrienden, kennissen, buren en collega’s in en ook regelmatig weer uit. Sommigen zitten er vanaf het begin en rijden mee tot het einde en anderen rijden een kortere misschien heftigere tijd mee om daarna uit te stappen. Of stappen aan het eind pas in. Het was hartstikke mooi om weer eens met elkaar in dezelfde coupé te verblijven!”

“Voetballen was ons lust en leven met als hoogste doel: het eerste. Op veldjes en pleintjes hebben we onszelf leren voetballen want een gedegen opleiding hebben we, vind ik, niet genoten. Absoluut geen zure opmerking trouwens. We hebben denk ik meer geleerd in wedstrijden en bv het voetballen op de speelwei met de vedetten Jan Knor en Lies Kardol en Ilse Deus als onze lokale Lieke Martens. Spelen tegen jongens die veel ouder waren, dat was aanpoten.

“Ik heb best een aardig geheugen maar ben ook ontzettend veel vergeten. Wedstrijden of trainers en leiders in de Beetjes kan ik me amper herinneren laat staan in de Eetjes en Deetjes. Ik heb het seizoensoverzicht van A1 bewust niet lopen zoeken. Jaap noemde als onze grote concurrent voor het kampioenschap HVO. Wist ik echt niet meer. Ik kan me alleen PPSC en Sunlight herinneren.

“A1 was de slagroom op de taart na vele mooie jaren jeugdvoetbal. Het was een team zonder echt grote uitblinkers maar het paste qua opstelling mooi in elkaar en er was humor en een ongekende teamspirit. Brommers, katers en liefdesverdriet maar eigenlijk een redelijk onbezorgde tijd.

Tjeerd en Pieter Jan Korpershoek namen na dit seizoen afscheid  van MVV’27. Tjeerd ging studeren (ik googelde hem en zag dat hij een boek over de oorlog had geschreven (Bittere Tranen)) en Pieter Jan vond een andere passie maar velen haalden uiteindelijk de selectie en het eerste.

“Hoewel we zeggen dat we ons bij vlagen jonge honden voelen ligt onze jeugd ver achter ons. De lagere scholen waar we op zaten zijn allen afgebroken, de winkels die we bezochten zijn allemaal verdwenen en de speelweide ligt er gehalveerd en troosteloos bij.”

Als we weer bij Vlietzigt arriveren zit de voetbalmiddag erop. Op een klein grasveldje blijven we nog wat hangen en napraten wetende dat dit zomaar de laatste keer zou kunnen zijn dat we elkaar gezamelijk treffen.

Uiteindelijk trekt iedereen huiswaarts met een hoofd vol mijmeringen.

“Als slot van het memorabele seizoen speelden we een internationaal toernooi  waarbij we de finale nipt verloren. Na die wedstrijd ruilden we shirtjes en dat we die paarse Ramen Veralu shirts tot de laatste draad afgedragen hebben heeft volgens mij te maken met het zolang mogelijk vast willen houden aan de mooie tijden die we samen in onze jeugd meemaakten. Een relikwie van wat was….”

John, Geer en Piet hartelijk dank voor het organiseren van deze reünie.

Mannen van A1 het ga jullie goed!

Johan Korpershoek