De wereld van onze oud-speler en -verzorger Egbert van der Worp staat sinds enkele weken op z’n kop. Komende vrijdag vertrekt hij naar het Engelse Bristol om met zijn teamgenoten mee te doen aan het eerste WK Walking Football. Hoogste tijd om bij de sympathieke Maassluizer eerst eens bijgepraat te worden over deze nieuwe tak van sport en het gegeven dat hij al bijna international is.

Hoe ben je hier bij betrokken geraakt?
Mijn zoon Dennis belde mij op dat hij Sjaak Swart op de radio had gehoord en die had verteld dat je jezelf kon opgeven voor een All Stars-team. Ik twijfelde zelf wel een beetje, maar Dennis was duidelijk: “Pa, als je het zelf niet doet, dan geef ik jou op”. Je moest je aanmelden bij het Nationale Ouderenfonds die in dezen alles regelt. Dit Ouderenfonds doet heel veel van oudere, eenzame mensen. Niet dat ik tot die groep behoor, laat dat duidelijk zijn.

En wat gebeurde er vervolgens?
Enkele weken later kreeg ik een berichtje dat ik bij de 200 geselecteerde mensen zat. We moesten ons melden bij het Olympisch Stadion in Amsterdam en werden direct al hartelijk ontvangen. De organisator nam het woord, heette ons welkom en daarna spraak ook Sjaak Swart ons toe. Je kreeg vervolgens een nummer, werd ingedeeld in groepen en moest allerlei oefeningen doen.

Waar werd naar gekeken?
Er werd gelet op je persoonlijke techniek, fysieke gesteldheid en spelinzicht. Omdat je niet mag rennen, moet je wel continue vrij lopen (of snelwandelen) en ’n gat induiken. De balaanname moest goed zijn en Sjaak Swart hield alles scherp in de gaten.
Men zocht ook naar commutatieve spelers. Je moest je laten horen, dus de Stille Willy’s velen al snel af. Daarnaast vond men een gezellige uitstraling ook wel belangrijk.
Nog een opvallend dingetje was dat de eerste test op die dag een gehoortest was. Men zocht 65-plussers, maar wel diegenen die niet al te doof zijn.

Het Nederlandse team dat a.s. weekend onze eer gaat hooghouden op het WK Walking Football in Bristol. Staande van links naar rechts: Egbert van der Worp, Sjaak Swart, Sjaak de Wit, Wout Jonker, Peter Stolk, André van der Leij, Kees Kist en Dick Schoenaker. Op de foto ontbreekt Wim van Rijsbergen.

Hoe verliep de dag?
Ik had dit dus nog nooit eerder gedaan. Er kwamen ook volle bussen van PSV, Feijenoord en FC Groningen. Daar spelen oud-profs dit spelletje al jaren en bezochten dus ook deze selectiedag. Zo kwam je dus al gauw aan het aantal van 200 uitnodigingen. Ik dacht ’n beetje aan doorgestoken kaart en dat je alleen mee mocht doen als figurant.
Maar op het eind van de dag noemde Sjaak de uiteindelijke definitieve spelers en daar zat ik dus ook bij. Ik wist niet wat ik meemaakte, het kon toch niet waar zijn. Het was dus wel waar!

Je kwam nog meer oud-internationals tegen?
Wim Rijsbergen was er nog niet, maar Dick Schoenaker en Kees Kist wel. Daarnaast ook André van der Leij die furore maakte bij Go Ahead Eagles en voor het Nederlands zaalvoetbalteam speelde. Om in de kleedkamer naast al die beroemde mannen, groot geworden in de eredivisie, te zitten was gewoon fantastisch.

Wat zijn de spelregels eigenlijk?
Je mag dus alleen maar wandelen, geen slidings maken jammer genoeg en de bal mag niet hoger dan de heup aangespeeld worden. Het lijkt dan ook logisch dat koppen ook niet mag.
Een team bestaat uit negen spelers, maar in het veld staan maar zes en een keeper. Er mag doorlopend gewisseld worden. Gespeeld wordt op ’n kwart veld en het doel is ook aanzienlijk kleiner. Buitenspel kunt je niet staan, dus ’n balletje afwachten kan en mag.

Hoe gaat het komende weekend er uit zien?
Vrijdagochtend pakken we het vliegtuig naar Bristol en we verblijven daar in een prima hotel. Op zaterdag volgen poulewedstrijden van een kwartier én de twee best presterende landen gaan naar de volgende ronde. Het exacte programma weet ik nu nog niet. Hoeveel landen er deelnemen is mij niet bekend, maar ik weet dat naast het gastland onder andere Noorwegen, Canada en Zuid Afrika meedoen. Het gehele programma wordt afgewerkt op die ene dag. Zondag gaan we weer huiswaarts.

Hoe serieus moeten we dit WK zien?
Sjaak gaf ons aan dat we zeker ook voor de lol moeten gaan, veel plezier uitstralen, maar we willen wel winnen. Hij fungeert trouwens als speler-coach. Echt nerveus ben ik nog niet, maar op het veld kan dat anders zijn. Dan wordt het Wilhelmus voor je gespeeld en dat geeft natuurlijk een apart gevoel.
Een bijzonder feit zal zijn dat ik na vijftig jaar net als mijn overleden tweelingbroer Harry het Wilhelmus zal mogen aanhoren. Hij werd ooit gekozen als keeper van Heerenveen in het Nederlands UEFA-jeugdelftal, waarin ook Bert van Marwijk was opgenomen. Voor hem werd toen bij een interland in West Duitsland het volkslied gespeeld en nu zo’n vijftig jaar later dus voor mij. Kort daarna kreeg Harry de ziekte van Hodgkin en is daar op 23-jarige leeftijd aan overleden. Dat was een grote klap en zal zaterdag toch een emotioneel moment voor mij zijn.

Wij wensen Egbert en zijn team veel succes bij het WK walking football!